Ze zijn zo ongeveer 10 jaar geleden in mijn leven gekomen en ik in het hunne. Ze lieten me kennen wat het is, de warmte van een gezin, erbij horen.
Ze zien meer in me dan ik zelf zien kan, steunen me en supporteren me steeds als ik wat ondernam. Langs de zijlijn en aan de finish van één of andere stratenloop of bij een vernissage. Zaken die me wat vreemd waren.
Ik weet nog dat ze me hun kroost toevertrouwden waarvan de jongste nog heel kleintjes was. Ik dacht toen vooral paniek en ben gelijk een cursus EHBO voor kinderen gaan volgen. Want dat soort vertrouwen krijgen is onbetaalbaar.
Nu zoveel jaren met, vakantie uitjes, wandelingen en kippen proberen vangen met de kids zeggen ze me nog steeds graag te hebben en in mij te geloven.
Dit is moeilijk te vatten en ben bang hun daarmee te kwetsen want dat is het laatste dat ik wil.
Ik heb hen nodig, hun steun en support en het gevoel van warmte, zoals steeds met kerst. Hun geloof in mijn creativiteit blijft zelf als ik het mijn ben zoek geraakt.
Zij verdienen het om op een dag als deze als Helden in de bloemetje gezet te worden.