Mijn corona held is 10 jaar oud. Het is mijn kleindochter Lien.
In oktober 2020 werd ik opgenomen op een Covid cohorte afdeling van het universitaire ziekenhuis hier vlakbij. Ik was zeer ernstig ziek en bezoek was niet aan de orde.
Voorheen communiceerden mijn kleindochter en ik al wel vaker via skype. We hadden dit ingesteld toen ik ooit op reis ging en dit was een gewoonte om af en toe eens een praatje met mekaar te slaan.
Nu ik in het ziekenhuis verbleef werd iedere dag opgefleurd door mijn kleindochter van 10 die via skype goeie morgen kwam zeggen. In de loop van de dag polste ze even via video-call hoe het met me ging.
En wanneer het tijd was voor mijn avondmaal gingen we elk aan onze kant van het scherm zitten en aten we samen – elk apart- ons boterhammetjes.
Ze taterde honderduit over het onderwijs op afstand en alles wat ze die dag beleefd had.
Voor mij was dit een beeld van hoop: mijn kleindochter aan de andere kant van het computerscherm, via haar tablet, ik aan mijn kant in het ziekenhuis, toch samen aan een maaltijd.
Tussendoor maakte ze mooie tekeningen en knutselwerkjes en bracht ze die tot aan de ingang van de afdeling. Binnen mocht ze niet komen, maar telkens weer kwam ze tot aan de inkom met die lieve kleine attenties.
Deze momentjes waren lichtpuntjes in een zeer zware periode.
Achteraf vertelde ze dat ze telkens heel hard moest huilen nadat ze me gesproken had omdat ze zo bang was mij te verliezen. Ze was mijn steun en toeverlaat en maakte mijn verblijf in het ziekenhuis dragelijk.
Ik ben zo blij met haar lieve steun en liefde in deze zware periode. Ik vind haar mijn kleine held.