Ik was 38, weer vrijgezel, en had al jaren en jaren een kinderwens. In de relaties die ik had gehad, waren het niet mijn dromen die centraal stonden. Er werd emotioneel en zelfs financieel van mij geprofiteerd. En hoeveel ik ook gaf, ik kreeg er bitter weinig voor terug. Ik besloot het roer om te gooien en er alleen voor te gaan. En toen kwam ik Luc tegen. Tijdens onze eerste date heb ik maar direct op tafel gegooid dat ik spoedig zou starten met de procedure om mijn kinderwens te vervullen. Als het hem daarmee zou afschrikken, so be it. Ik zou geen man meer laten bepalen of ik al dan niet kinderen zou krijgen. Maar Luc bleef. Hij moedigde het idee zelfs aan. In de twee maanden voor ik voor het eerst naar het ziekenhuis zou stappen, hebben we elkaar zoveel beter leren kennen. We waren gewoon voor elkaar gemaakt, ik was tot over mijn oren verliefd. Het gevoel dat Luc mij gaf, had ik nog nooit gehad. Op onze blote knietjes hebben wij de goede Heer bedankt om ons samen te brengen. En toen heb ik hem een heel belangrijke vraag gesteld. Wou hij mij geen kind schenken? Wie weet, zouden we na 20 jaar nog steeds samen zijn…?
Hij heeft die vraag ernstig genomen en goed over nagedacht. En een paar dagen later kwam hij met zijn antwoord. Hij geloofde dat hij door mij te helpen met mijn droom, veel van zijn fouten kon goedmaken voor ‘de man hierboven’. Hij vond het belangrijk om mij gelukkig te maken. En dat heeft hij gedaan. Hij heeft me prachtige tweelingdochters geschonken. Spijtig genoeg, heeft hij ze nooit mogen ontmoeten. Anderhalve maand voor de geboorte, is hij uit het leven gestapt… Nu maak ik er maar het beste van, met onze dochters. Ik vertel met regelmaat over hun papa. En als ze oud genoeg zijn om het te begrijpen, doe ik hen het hele verhaal. Hoe hij mijn dromen voor die van zichzelf heeft gesteld. Luc Peeters: Mijn grote liefde, mijn Held!