Joël (63j) woont bij zijn zwaar gehandicapte moeder Jeanne (94j). Jeanne is halfzijdig verlamd (sinds lang) en heeft spraakstoornissen (benoemen van woorden). Ondertussen heeft ze een palliatief statuut, maar toch slaagt hij erin haar thuis te verzorgen.
Hij doet alles, zonder professionele hulp (geen thuisverpleging enz.). Hij wast haar, brengt haar naar toilet, kookt, geeft haar eten, legt haar in bed en haalt haar weer uit bed …
Hij zoekt steeds naar oplossingen om haar te stimuleren:
- aankoop van voetmassagetoestel (met actief heen en weer bewegen van voeten, waardoor betere circulatie en lichte training spieren).
- blokjes met afbeelding van voorwerpen en cijfers, zodat zijn moeder kan aanduiden wat ze wil of wat ze bedoelt (omdat ze het niet mondeling kan benoemen)
- manier van voeding bereiden en aanbieden, om toch te laten eten en drinken ondanks de slikproblemen bij moeder
Hij kreeg recent een controlerend arts op bezoek die niet kon geloven dat mevrouw, zwaar gehandicapt, thuis kon blijven zonder professionele zorg. De arts was enorm onder de indruk
Onlangs werd mevrouw opgenomen in het ziekenhuis en ook daar ging hij haar eten geven; iets wat nauwelijks lukte door de verpleging.
Ik zelf ben huisarts (sinds eind 1984) en ik heb veel inzet gezien van mensen voor hun zieke ouders. Maar wat hij doet is een totale inzet, 24u op 24, gekoppeld aan inventiviteit.
Door zijn aanpak heeft zijn moeder een menswaardig leven te geven in eigen huis!